Κουαζιμόντο, Σαλβατόρε

(Salvatore Quasimodo, Συρακούσες 1901 – Νάπολη 1968). Ιταλός ποιητής. Ακολούθησε τεχνικές σπουδές στο πανεπιστήμιο της Ρώμης, τις οποίες και διέκοψε για να εργαστεί σε διάφορες πόλεις ως τεχνικός του Υπουργείου Δημοσίων Έργων. Αν και είχε αρχίσει να γράφει στίχους σε ηλικία 15 ετών, δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα το 1930 στο περιοδικό Solaria. Τον ίδιο χρόνο κυκλοφόρησε και την πρώτη του συλλογή Νερά και στεριές, για να ακολουθήσει το 1932 το Βυθισμένο όμποε. Αργότερα εγκαταστάθηκε στο Μιλάνο, εργάστηκε ως δημοσιογράφος και δίδαξε ιταλική λογοτεχνία στο ωδείο Giuseppe Verdi. Μαζί με τις μεταγενέστερες ποιητικές του συλλογές –Ερατώ και Απόλλων (1936), Ποιήματα (1938), Και εγένετο νυξ (1942)– εκτιμήθηκαν ιδιαίτερα και οι μεταφράσεις του των Ελλήνων λυρικών (1940) και άλλων ποιητικών έργων από τα ελληνικά, τα αγγλικά (Σαίξπηρ) και τα ισπανικά (Νερούντα). Η ποιητική του Κ. αναπτύχθηκε την εποχή του ερμητισμού. Το κεντρικό μοτίβο της ποίησής του ήταν, αρχικά, μια μορφή νοσταλγίας που εκφραζόταν με την παράδοξη ανάπλαση μιας ύπαρξης βιωμένης ήδη σαν ιδανικής κατάστασης, ικανής να εμπνέει και να τρέφει ένα μυθικό αίσθημα πίστης. Την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου πολέμου η ποίηση του Κ. υπέστη μια αργή αλλά σταθερή εξέλιξη προς την αναζήτηση ανθρώπινων αξιών στα γεγονότα και στις περιστάσεις, ως απάντηση στις αγωνίες και στις ελπίδες της εποχής. Από αυτή την περίοδο δραστηριότητας ξεχωρίζουν τα ποιήματα που γεννήθηκαν στο κλίμα της Αντίστασης και περιέχονται στον τόμο Με το ξένο πόδι πάνω στην καρδιά (1946) και στην οριστική έκδοση του Μέρα με την ημέρα (1947), καθώς και στις συλλογές Το ψεύτικο και το αληθινό χορτάρι (1956) και Η ασύγκριτη γη (1958). Το 1959 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας. Ο Ιταλός ποιητής Σαλβατόρε Κουαζιμόντο· το 1959 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας.